کد مطلب:95249 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:206
در نهج البلاغه مطالب مربوط به اهل سلوك و عبادت فراوان آمده است، به عبارت دیگر: ترسیمها از چهره عبادت و عبادت پیشگان شده است گاهی سیمای عباد و سلاك از نظر شب زنده داریها، خوف و خشیتها، شوق و لذتها، سوز و گدازها، آه و ناله ها، تلاوت قرآنها ترسیم و نقاشی شده است، گاهی واردات قلبی و عنایات غیبی كه در پرتو عبادت و مراقبه و جهاد نفس نصیب شان می گردد بیان شده است، گاهی تاثیر عبادت از نظر «گناه زدائی» و [صفحه 106] محو آثار تیره گناهان مورد بحث قرار گرفته است، گاهی به اثر عبادت از نظر درمان پاره ای از بیماریهای اخلاقی و عقده های روانی اشاره شده است و گاهی ذكری از لذتها و بهجت های خالص و بی شائبه و بی رقیب عباد و زهاد و سالكان راه به میان آمده است.
در فصل پیش طرز تلقی «نهج البلاغه» از عبادت بیان شد، معلوم شد كه از نظر نهج البلاغه، عبادت تنها انجام یك سلسله اعمال خشك و بی روح نیست. اعمال بدنی صورت و پیكره عبادت است، روح و معنی چیز دیگر است، اعمال بدنی آنگاه زنده و جاندار است و شایسته نام واقعی عبادت است كه با آن روح و معنی توام باشد. عبادت واقعی نوعی خروج و انتقال از دنیای سه بعدی و قدم نهادن در دنیائی دیگر است، دنیائی كه به نوبه خود پر است از جوشش و جنبش، و از واردات قلبی و لذتهای خاص به خود.
صفحه 106.